Lau hitz besterik ez, eta bat-batean ez duzu ezer gehiago entzuten edo ulertzen.
Lurra zure oinpean hondoratzen da.
Ezagutzen ez duzun leku batean aurkitzen zara, non ezagutzen ez duzun jendeak ulertzen ez dituzun gauzez hitz egiten dizun, sinetsi ezin dituzun eta ikaragarri beldurtzen zaituzten gauzez.
“Hau ezin da gertatu”, “Oker daude”, “Zergatik guri? Zergatik berari?”
Aire barik zaudete kolpearen ostean, baina ezin da denborarik galdu, probak egin behar dira, izenak jarri, tratamendu-protokoloa ezarri, eta zenbat eta lehenago, hobe.
Eta (hala uste baduzue) zuen seme edo alabari, neba-arrebei, aitaita eta amamari, gertuko lagunei… esan behar zaie zergatik jarraituko duzuen ospitaleratuta.
“Zelan egingo dugu? Zer esango diegu hain beldurgarria izan ez dadin gu geu izu-ikarak jota baldin bagaude?”
Orain, kasurik onenean, bide luzea eta gogorra hasiko duzue, eta, kasurik txarrenean, are luzeagoa eta gogorragoa.
Bide honetan, ordenarik eta etenik gabe, emozio guztiekin topo egingo duzue:
Harridura (shock), beldurra, tristura, amorrua, errua eta, tarteka, baita itxaropena eta konfiantza ere.
Edozein gaixotasunen diagnostikoak kolokan jartzen gaitu, baina ume baten minbizia bezalako gaixotasun baten diagnostikoak oinarrietaraino astintzen gaitu.
Aita-amarik ez dago prestatuta seme-alaba baten gaixotasun larriari edo heriotzari aurre egiteko. Oso errealitate gogorra da, eta zaila da horri aurrez aurre begiratzea. Horregatik, familia batzuk “airerik gabe” aurkitzen dira, eta, gainera, bakartuta.
“Inork ez luke horrelako zerbait pasa beharko”
Gutxi gorabehera horrelakoa izan liteke Aspanovasera etortzen diren familien agertokia.
Elkartean haiei laguntzeko lan egiten dugu, gaixotasunaren prozesu osoan zehar haien beharrizanei erantzuten saiatuz.
Jakin badakigu, 1989an sortu baitzen elkartea familietan, zelako aldaketei egin behar dieten aurre, zer-nolako egokitzapenak egin behar izaten dituzten arlo guztietan: pertsonalean, familian, lanean, harremanetan, igurikimen edo espektatibetan, lehentasunetan…
Kasu batzuetan, laguntza da beraiek ez dituzten baliabideak ematea (bazkaritarako eta afaritarako txartelak, harrera-etxea, aparkalekua, tailer terapeutikoak, ospitalez kanpoko terapiak, boluntarioak, …), eta beste batzuetan, eskura dituzten baina emozioen pisuak erabiltzea eragozten dizkien tresnak mobilizatzea (banakako saio psikologikoak, nerabe-taldea, dolu-taldea, …).
Helburua ahalik eta faktura txikiena ordaintzea da, ezin baita horrelako zerbaitetatik onik eta osorik atera.
Tratamenduari erantzun ona emanez gero, aurrera jarraitzen saiatuko gara gure motxilan ahalik eta pisu txikienarekin.
Tratamenduari erantzuten ez zaionean eta hiltzen bada, dolu-lan bat egin beharko da, guk bizitzen jarraitu ahal izateko eta gure seme-alabaren absentziak eragindako mina gurekin eroateko.
“Entzun behar izan dugu haiek ezingo luketela aurrera egin seme edo alaba bat hilko balitzaie. Eta zer besterik egin dezakegu?”
ASPANOVAS.
Zer da: Irabazi asmorik gabeko erakundea gara, familiek, bazkide jarraitzaileek, boluntarioek eta profesionalek osatua.
Helburua: Gure helburua minbizia duten adingabeen eta haien familien bizi-kalitatea hobetzea da, baita Bizkaiko gizartea haurren minbiziaren errealitateaz kontzientziatzea ere.
Non dago: Sortzezgarbia kalea 23, 48903 Barakaldo. Bizkaia
Harremanetarako: 944110556. aspanovas@aspanovas.org
Argibide gehiago: www.aspanovas.org